آری انسان در نهایت شبیه رویاهایش می شود...

گاهی مسیر جاده از کج به راست می رود....

گاهی همان فردی که در راه است به بی راهه می رود... 

گاهی برای به مقصد رسیدن، سخت می دود... 

اما به یکباره پایش به سنگی لنگ می رود...

اینجا سخن از میان هزاران آدم است...

آن یکی می ماند و دیگری می رود...

اما خطاب کسی است، که سرکشان می دود...

اینجا همان سرزمین آرزو هاست، که یکباره به چنگ می رود.... 

آری انسان است دیگر...در آخر  شبیه رویاهایش میشود...

سراینده : فاطمه اقتداریان